Sebsefa Sokagi Için Sonnet

Sebsefa Sokagi Için Sonnet


ben hep senden yanaydim; o bildigim sebsefa,
sokak ilk göçebe yurdum olduydu hani;
iste orda seninle gökyüzünü ilk defa
çökertip oturduyduk, kötücül ve yabani
bir bellegin içinden atilan öteberi;
kendini bir aska benzeterek animsar:
en sig yillari onun ve en derin günleri
orda dururken iste, öyle ince, karamsar
biri gibi o sokak... askimiz fotoroman,
okunmus bitmis artik, sürünüyor yerlerde;
yagmur kendini oksar, yapraklari nemfoman
o agaç, duruyorken, soyunuk, pencerede...

bir beyaz miyoloji olur sözlerim orda;
seni ansa da belki, aynalar anmasa da...

Hilmi Yavuz