Yorgun Savasçinin Siiri

Yorgun Savasçinin Siiri


Insan bir açmaza düsmeye görsün
Baslamasin bir çöküntü yürekte
Ölümdür o yerde düsündügün
Sevilmek de bostur artik sevmek de

Gün ortasi karanlik diz boyudur
Acidir hep geçmisten ne kalmissa
Yasamak! O yanitsiz bir sorudur
Huzur bitmis, hayaller dagilmissa

Nefes almak yitirir anlamini
Bogazina dizilirken lokmalar
Bir çaresizlik sarar dört yanini
Sesler uzaklasir, söner lambalar

Isyanin yüregine sigmaz olur
Hep kader gelmisse sevinç yerine
Ölümün kara gölgesini bulur
Simdi bakanlar yorgun gözlerine

Bir bozgun baslamistir ki amansiz
Düsmüstür kalelerin birer birer
Bak! Savascilarin yatiyor cansiz
Onlar ki hep sevdiler, hep verdiler

Yitirdin neyin varsa, anla artik
Tek basina kalan sensin ortada
Düslerin toz duman, umutlar kirik
Dün anlamsiz, yarinlar paramparça

Yapayalnizsin koca bir evrende
Uzakta, taparcasina sevdigin
Gelmiyecek, ne kadar gel desen de
Ondan böyle bir yangin yeri için

Ondan böyle yikilan bir dünyanin
Altinda bak tek basina kalmissin
Uzaginda özledinin bir anin
Çökmüssün, devrilmissin, yikilmissin

Sarmis kollarini boynuna ölüm
Ne yapsan bos, kurtulamaziin artik
De ki:-- Hep yalanmis, bitiyor öyküm--
Bak! Can kusun havalarda çiglik çiglik...

Ümit Yasar Oguzcan