Diyalog

Diyalog


Bir gün, bir evde, bir kedi
Vardi.
O gün, bir evde, o kedi
Benden sicakligini esirgemedi.

O gün, o evdeki o kedi
Beni bana götürdü getirdi.
Ona sarkilarimi söyledim;
Uyudu, bakiyordum, benimleydi.

Bir ikilem oldu beklenmedik;
Geçmis günlerin yumaklarini didikledi.
Var miydi, yok, var gibi
Kucagimdaydi kedi.

Gözlerindeydi gözlerim,
Gözleri gözlerimdeydi.
Ellerimi tirmaliyordu elleri...
Ürperdim, birden içim titredi.

Bir gün, bir evde, bir kedi
Vardi.
O gün, bir evde, o kedi
Beni taa çocuklugumdan aldi

O gün, o evdeki, o kedi,
Bak-iste, neler olmus der gibi,
Getirdi beni gençligime birakti.
Ani bahçelerinde üsümek sicakti.

Babamin öldügünde aylardan Hazirandi,
O elli dördündeydi, ben yedi.
Bir isik söndügünde yol yandi.
O kedi bunlari nasil da bildi.

Bir gündü, bir evdi, o kedi
Tas atti bütün kuyularima.
Durup-dururken dikenli uykularima
Ninniler söyledi.

Bu bir öykü idi;
Ben mi anlattim, o mu dinledi.
Saklamali miydi, ya da söylemeli mi;
Ne o ev vardi, ne o gün, ne de o kedi.

Özdemir Asaf