Farenin Ölümü

Farenin Ölümü


Umutsuzdu, yalnizdi, hali yoktu,
Cani çok yaniyordu günlerden beri.
Ne alninda dolasan bir dost eli
Ne yardim isteyecek kimsesi vardi,
Ne Tanrisi, ne de peygamberi.

Günlerdir karanlik deliklerde
Yanip sönüyordu gözleri.
Sevinç degil ki paylasilsin
Kendi kendinindi kaderi.

Sürüne sürüne disari çikti.
Kivrildi ateste pençeleri.
Kurtuldu rahat etti farecik,
Rahat etti disleri.

Kibardi, incecikti kuyrugu,
Vücudu, küçücük pençeleri.
Bir makara gibi çözüldü,
Unuttu kedileri.

Farecik! Nazlicik! Garipçik!
Cani çok yaniyordu günlerden beri.
Kibardi, incecikti kuyrugu;
Bos koydu delikleri.

Bir varken bir yok oldu,
Iste dünyamizin isleri.

Cahit Külebi