Beyaz Gülün Bile Gölgesi Siyahtır

Beyaz Gülün Bile Gölgesi Siyahtır
Kayıp Gül
HAYATTA HİÇBİR ŞEYE GÜVENME… BEYAZ GÜLÜN BİLE GÖLGESİ SİYAH'TIR…

Doğrumudur gerçekten? İnsan, hayatta hiç kimseye güvenmeden yaşayabilir mi? Yaşayamaz elbet… Eğer bu dünyada yaşıyorsak, ilk önce kendimizden başlayarak güvenmeyi öğreneceğiz… En güvendiklerimizden darbeler alsak da… Kendimizde aramak şartıyla eksiklerimizi gözden geçireceğiz defalarca…Güveni elden bırakmadan…

Kime sorsanız bir BEYAZ GÜL'DÜR… Gölgesinden habersiz… Olmasa gölgelerimiz, ne öğrenebilirdik? Bize sunulan hayatın içinde hep güven içinde yaşasak, güvensizliği; hep huzur içinde yaşasak, huzursuzluğu ve mutlu yaşasak mutsuzluğu nereden bilebileceğiz… Eh, en ekşisinden de olsa kimse, benim yoğurdum ekşi demiyor...

Düşünsenize, dışarı çıkıyorsunuz, esnafa güvenmiyorsunuz… İşe gidiyorsunuz, arkadaşlarınıza güvenmiyorsunuz… Komşularınıza güvenmiyorsunuz… Yeri geliyor, ailenize güvenmiyorsunuz… Sevgilinize güvenmiyorsunuz… Çok sıkıcı değil mi? Yani güven olmadan nasıl yaşıyorsunuz? Diyeceksiniz ki belki sen de güvenmiyorsun... Evet, ama ben, her şeye rağmen güvenmeye çalışıyorum… İçinde tek bir umut tanesi olmamaktansa denemek en iyisi diye düşünüyorum… Sonuçta deneyimlerimiz, bize dönmüyor mu? Bu şekilde var olmuyor muyuz?

Birilerinin bana güvenmesini beklerken ben güvenmesem; bu, haksızlık değil mi? Güvenmediğim halde yüzlerine evet, sana güveniyorum dersem?

Aynaya baktığımızda da şeffaf bir görüntü görmüyor muyuz? Bizi bize yansıtan ayna bile arka yüzünde bir karanlıktan yansımıyor mu? Her şey, yansıma... Biz de yansıttıklarımızı alacağız elbet…

İstisnâlar hariç… Yapmamız gereken istisnâlar yüzünden güvene küsmemeliyiz…

Şimdi belki garip gelecek; ama güvensizliğe bir isim bulsam, ben ona "devekuşu" derdim… Göm kafanı kumların içine, ne kolay olur hayat. Ama burada dikkat edilmesi gereken tek şey, kafasını gömse de beden dışarıda… Eee, ne anlamı kaldı saklanmanın? Güvenden kaçılmaz, üzerine gidilir… Kumun altında gelişim olmaz, öyle değil mi?

Bakış açılarımızı değiştirsek, kim bilebilir, belki de zamanla tekrar kazanırız toplum olarak kaybedilmeye yüz tutmuş güvenlerimizi… Bu arada çok sevdiğim bir hikâye geldi aklıma… Belki de bir çoğunuz biliyorsunuz; ama ben, yine de sizinle paylaşmak istedim...

Aşk, Dostluk ve Güven
Bir zamanlar, üç arkadaş varmış. Üçü bir arada oldu mu, harikaymış her şey. Gün gelmiş, AŞK'ın işi çıkmış. Eh, meslek bu, kolay mı? Ama dostlarından ayrılmadan önce söz vermiş onlara. "Beni özlediğinizde gelin," demiş. "Uzaklarda olmayacağım... Nerde birbirlerine bakan bir çift göz görürseniz, ben ordayım." demiş ve ayrılmış yanlarından....

"Peki," demiş DOSTLUK ve o da GÜVEN'e. "Madem öyle, ben de yoluma düşeyim. Görev çağırır, ama merak etme. Nerde birlikte ağlayan iki insan görürsen bil ki ben ordayım." GÜVEN, ağzını açamamış veda etmek için. Ama DOSTLUK, ayrılmış arkadaşının yanından. Onun sözünü dinlemeden ve sessizce gitmiş uzaklara.

GÜVEN, sessizce içinden geçirmiş elinde olmadan: "BENİ kaybederseniz, bir daha asla bulamazsınız....."

HİÇ BİR zaman GÜVENİNİZİ YİTİRMEMENİZ DİLEĞİMLE, SEVGİLER...

Bircan M (Kayipgül)…