Bülbül

Bülbül


Bütün dünyaya küskündüm, dün aksam pek bunalmistim:
Nihayet bir zaman kirlarda gezmis, köyde kalmistirm.

Sehirden çikmak isterken sular zaten kararmistir;
Pek issiz bir karanlik sonradan vadiyi sarmisti.

Isik yok, yolcu yok, ses yok, bütün hilkat kesilmis lâl...
Bu istigraki tek bir nefha olsun etmiyor ihlâl.

Muhitin hali insaniyetin timsalidir sandim;
Dönüp maziye tirmandim, ne hicranlar, neler andim!

Tasarken hasrolup beynimden artik bin müselsel yâd,
Zalâmin sinesinden fiskiran memdûd bir feryad.

O müstagrak, o durgun vecdi nâgâh öyle costurdu:
Ki vadeden bütün, yer yer, eninler çaglayip durdu.

Ne muhik nagmeler, Yarab, ne mevcamevc demlerdi:
Agaçlar, taslar ürpermisti, güya Sur-i mahserdi!

-Esin var âsiyanin var, baharin var ki beklerdin.
Kiyametler koparmak neydi ey bülbül, nedir derdin?

O zümrüt tahta kondun, semavi saltanat kurdun,
Cihanin yurdu hep çignense çignenmez senin yurdun!

Bugün bir yemyesil vâdi, yarin bir kipkizil gülsen,
Gezersin hânumânin sen, için sen, kâinatin sen!

Hazansiz bir zemin isterse, sayet ruh-i serbâzin,
Ufuklar, bu'd-i mutlaklar bütün mahkûm-i pervâzin.

Degil bir kayda, sigmazsin kanatlandin mi eb'ada
Hayatin en muhayyel gayedir âhara dünyada.

Neden öyleyse matemlerle eyyâmin perisandir,
Niçin bir katrecik gögsünde bir umman hurusandir?

Hayir matem senin hakkin degil, matem benim hakkim;
Asirler var ki aydinlik nedir hiç bilmez afakim.

Teselliden nasibim yok, hazan aglar baharimda
Bugün bir hanumansiz serseriyim öz diyarimda.

Bugün bir yemyesil vadi, yarin bir kipkizil gülsen,
Gezersin

Mehmet Akif Ersoy