Anilar

Anilar


Gözler dalmis derine, yine ayni noktada
Anilar, hâtirâlar, geri kalan ortada
Artik erismek zordur, doyulmayan o tada...
Bahtsizlik, tâlihsizlik, yak bakalim sigara!..

O ilk günkü tanisma, göz önünden gider mi?
Bulustugumuz o Gar, simdi rahat eder mi?
Ya Park'ta ki gülüsler, artik hepsi heder mi?
Hep yürewi dagliyor, kapanmayan bu yara...

Âni çalan Telefon, küskün âdetâ susmus...
Asir gibi geceler, aglayip da kan kusmus...
Mehtâbda ki yildizlar, bulut ardina pusmus...
Zindân olmus ortalik, neden heryer kap-kara?

Yapraklar dökülüyor, hep habercisi Güz'ün
Gecelere arkadas, bir hazzi yok gündüzün
Bir nefes almak bile, arttirir Ton'la hüzün
Gel de hâlim böyleyken, bende tebessüm ara...

Siirler hicrân yüklü, keder dolu besteler
Kalemim yenisini, yazmam için üsteler
Peki ya okuyanlar, onlar nasil histeler?
Bir dermân bulunur mu, fâsilasiz efkâra?


M. Engin Karatay