Sir Sonnet'si

Sir Sonnet'si


gidecek... kendisiyle yitecek belki sir’i:
hiçbirsey kalmayacak... sâdece kirik bir cam;
hepsi o kadar iste! –ve ne varsa aykiri
bildigin, senden olan... –ve bitecek serencâm!..
âh, ince duvarlara çakilan kaba saba
bir çiviye tutunmus... egreti, öyle sarsak;
çerçeve yenik düstü gümüse ve ahsaba;
dökülür sir’i yüzün, aynalara bakmasak...
hani ask’i yazilacak olanda ariyorken bir sahaf,
yitirir ya, kitapta yazilmis olanlari;
nasil biraraya gelir derken, ne tuhaf!
sonunda hep aynalar bulusturur onlari...

yüzüme bakmaz oldu aynalar, neden kati?
âh, benimki degil bu... –aynalarin hayati...

Hilmi Yavuz