Portresi

Portresi


tarlakuslarina inanir
allaha inanmazdi
denizi ilk gördügü gün
ölüm ölüm diye bagirirdi
ve gözlerinde mavi
yillarca çalkalanip durdu

bakinca agaçlar inildesir
taslar toz olurdu içteniçe
sularin akisinda buldugu neydi
neden islik çalardi rüzgarda
neden aglardi

bir dostu vardi mahpustu
pas tutmus yillaryili zinciri
dilermek bir hizli yasamakti
zamana sigmamakti bunu bilirdi
bir köpegi vardi ado doç'tu
asksiz geceler gibi karaydi
gögsü yürek biçiminde akti
zincir sesleri geliyordu ötelerden
karanlik uluyordu korkunçtu
ve gözleri bal damlasi kadar tatli
forsa gözleri gibi uzakti
bir sevdigi vardi adini kimse bilmez
bir dilegi vardi anlasilmaz
alnina gecelerce çökmüs gölgesi
onu hem herkes bilir
hem de hiçkimse bilmezdi

birgün bütün okuduklarini unuttu
birdenbire sevdiklerini unuttu
nesi varsa yasanmis
birakip gitti


Hasan Hüseyin Korkmazgil