Birinci Kaçis

Birinci Kaçis


dur gitme bekle biraz bu belki son bulusmamizdir
belki simdi suracikta ama belki hiç bilmedigin
bir ezik kurbagadir islak betonda gölgelerimiz
rihtimlara böldügümüz bu çocuksu kurtuluslar
dur gitme bekle biraz hem sonra belki de hiç
belki bir kamyon beni bir aksam gazetesine
belki sokak sokak beni aradiklarin
belki bu son bulusmamizdir nella ah nella
dur gitme vakit yakin az sonra belki de hiç
belki de ben, ah nella, bu ayrilik hiç bitmeyecek

seni çesmeler gibi sarkilara dagitiyorum
renkler katiyorum seni, uysal biçimlerden alip
kisraklara çiziyorum kavga arefesi günlere
dönüp kendimi vuruyorum bir akrep karanliginda
disi bir isa gibi bakma bana çildiracagim
düsersem esintime karanliga düsersem
ellerim soyunursa uykusuz diriligini
yüzünü yitirirsem bence güzel çizgilerini
düssel ortamlar içinde bir silik bir anlamsiz
yasamak korkubabasi, gelsin dinlerin cenneti
sana ben nella dedim, ah nella, belki de hiç

geceleri bambaska bir adam oluyorsam
karisiksam kendimden yelimden kaçiyorsam
içimde anlamadigin bir beythofun firtinasi
ben bu firtinayi yillardir taniyorum
yillardir kendimi tastantasa ama anliyamazsin
ben beythofun firtinasi bu ölüm bu ürkünç
tarlalar var bu firtinada fabrikalar umutlar
dilsiz anlasmalar var erkekçe davranislar
ben bu firtinayi yillardir yasiyorum
yüzükoyun kentlerin alacakaranliklarinda

yillar geçecek, sen böyle hep titreyerek bekliyeceksin
siirlerim hiçbir zaman beni anlatamiyacaklar
yoksul bir kasabada yoksul bir kahve ocakligi
isikli günlere yatmis yildiz isiginda köyler
tezgahlarda ben dokunacagim nakislarda ben uyanacagim
yorgun istasyonlarda yigin yigin tedirginlikler
ama hep yolda olacagim kendi yelimin önünde
yasadikça, adim adim özlemlerimi haykiracagim
belki çok gidecegim belki çok sürünecegim
belki bu son bulusmamizdir nella ah nella
seni tuzundan özlemlerimin, bitmemis sarkilarimdan
sana ben nella dedim, ah nella, belki de hiç

bu kasim bu çiplak beythofun firtinasi
siirlerim hiçbir zaman beni anlatamiyacaklar


Hasan Hüseyin Korkmazgil