Kendisini Unutmus

Kendisini Unutmus


Bütün asklarin kitabi elinde
Sevilmemis yinlerin balosuna gitti.
Öylesine kalabalikti ki,
Sevdigini anlamadi.

Bütün kapilarin anahtari elinde
Öpülmemis dudaklarin balosuna gitti.
Öyle aydinlikti ki,
Öptügünü anlamadi.

Isiklarla örtünmüstü çiplaklik,
Renklere uzandi susamis,
Beyazliklar arasinda kayboldu bakislari.
Gözleri yasamayordu artik.

Sekilleri çagirmaya gitti,kandiracak.
Elleri araniyor tutamayordu.
Artik yasamayordu.

Bir yanda gelen o dinmeyen aydinlik,
Aldikça alan.
Bir yanda giden bir noktaydi karanlik,
Ellerinde baslayan ,gözlerinde biten.

Bagirdi,kan gibi akti sesi,
Asamadi disinin duvarindan.
Elinde bütün asklarin kitabi,
Analatiyordu aldanan aydinliklarindan.

Elinde bütün kapilarin anahtari,
Ve unutulmus bir duvarda,kendi kapisi..
Varamadi.
Ora öyle karanlikti ki.
Öldügünü anlamadi.



Özdemir Asaf