Sen Yoksun Ki

Sen Yoksun Ki


gün çingeneler gibi göçebeydi ufukta,
çimenler üzerinde yuvarlandigimiz gün,
akarsulardi gittikçe kararan boslukta;
sularda yüzünden yayilan tatli bir hüzün.

göge sessizce yükselen ay on dördündeydi;
gece akasya dalinda asili gölgeydi,
bahtiyar baslarimiz ayni penceredeydi!

hala o penceredeyim, lakin sular ölgün;
sen yoksun ki, vefasiz, sularda ay görünsün.



Cahit Sitki Taranci