Sen Yokken

Sen Yokken


Sen yokken gittim
Korkularimin üstüne
Hiç ardima bakmadim
Gümüs siirler yazdim sen yokken
Çok yangin çikti yüregimde
Küllerini bile savurmadim
Irak denizlerin firtinasiydim
Uzak iklimlerin sert rüzgarlari
Kulaçlarken denizinde gurbeti
Kanli savaslarim,
Belali sevdalarim olmadi hiç
Ama hep sustum,
Hep agladim, hep yandim sen yokken.
Bekliyorum dönüsünü yeniden,
Bir gelsen,
Hayatin önünden alsan beni
Bir gelsen,
Sellerin önünden alsan beni
Bir gelsen,
Ölümlü düslerimden alsan beni.

Çok durdum günese karsi bir basima
Savrulurdum rüzgarlarinda sensizlik denizinin
Sen yokken,
Az dolasmadim gönlümün kuytularinda
Üsüyen karanfilim simdi burusuk parmaklarda
Bir kiragi ayaziydim gecenin kollarinda
Zifirlerinde sadece ben üsürdüm.
Hiç aldirmadim esen rüzgara
Hiç dinlenmis bir yürekle çikmadim ortaya
Yinede hiç yikilmadim giden trenlerin ardindan
Ama bütün yanginlar beni yakti önce
Hep ortasinda kaldim vurgunlarin
Vurgun nedir ki? deme
Bir babanin serzenisi nasilsa öyle
Bayraklari indirilmis,
Bozguna ugramis bir hisardim sen yokken
Hep sustum,
Hep yandim, hep agladim sen yokken.
Bir gelsen,
Yanginlardan alsan beni,
Bir gelsen,
Dünyalarimdan alsan beni,
Bir gelsen,
Safaksiz gecelerden alsan beni,
Ama ne zaman gelsen,
Aksam kizili gözlerimle bulacaksin beni.

Cahit Külebi