Vietnam'li Bir Çocuk Için Agit

Vietnam'li Bir Çocuk Için Agit


Babasini döve döve öldürmüsler
Küçümencik gözleirnin önünde
Anasinin yarisini bir bomba alip götürmüs
Kan ve et yigini öbür yarisi
Oturmus agliyor Vietnamli bir çocuk
Minik yumruklari sikilmis kinle
Belli bir seyler düsünüyor
Kederden harap olmus bir beyinle

Akli ermiyor olanlara Vietnamli çocugun
Bilmiyor yasamak nedir, ölmek nedir
Çoktan unutmus sevinmek, gülmek nedir
Savasin ne oldugunu anlamiyor bir türlü
Sadece açlik simdi anlayabildigi
Midesini ve beynini kemiren bir açlik
Anasi yok ki ona sicak yemekler pisirsin
Babasi yok ki ona renkli giysiler getirsin
Savasin bu kadar alçak ve insafsiz oldugunu
Vietnamli çocuk nereden bilsin

Burasi onun kendi topragi, kendi yurdu
Anasi onu burada
Simdi yerle bir olan evlerinde dogurdu
vietnamli çocuk ninnilerle uyudu burada
Anasinin pisirdigi ekmeklerle büyüdü
Tozlu sokaklarinda kostu köyünün
Kendi gibi çekik gözlü arkadaslari vardi
Hepsi de savasin varligindan habersiz
Bu ormanda oynarlardi

Kim derdi ki bir gün
Kara bir bulut çökecekti üzerlerine
Masallardaki umaci gelecekti köylerine
Vuracaklar, kiracaklar, yakacaklardi
Her yere ates ve lüm saçacaklardi
Korkudan, yorgunluktan, iskenceden
Yüz olmaktan çikacakti Vietnamlilarin yüzleri
Kim derdi ki bir gün
Hinçla sikilmis birer yumruk gibi
Yuvalarindan firlayacakti gözleri

Her seyi gördü Vietnamli çocuk her seyi gördü
Ve tükürdü yüzlerine babsini dövenlerin
Döve döve öldürenlerin
Sonra kaçti bu uzak ormana
Bu ormanda kuslarla, hayvanlarla yan yana
Ot yedi, böcek yedi
Ve hep böyel ciliz kaldi Vietnamli çocuk
Büyümedi

Simdi oturmus bir tümsegin üstüne
Hatirlamaya çalisiyor olanlari
Geçen o korkunç zamanlari
Bir rüya gibi unuttugu insanlari
Ve o masallardaki umacilar
Onu da bulurlar, öldürürler korkusuyla
Elinde bir tas var Vietnamli çocugun
Çekik gözlerinde yas
Siz de aglayin ey dünya çocuklari
Vietnamli çocuk ölüyor yavas yavas

Ümit Yasar Oguzcan