Sensizlige Sone

Sensizlige Sone


Sensizligin ölüme benzedigi o yerde
Bir el uzanir çeker beni yasamaktan
O kalir dolu, hüzün dolu gecelerde
Birer kan çanagi gözlerim aglamaktan

Gitgide yayilir damarlarima yoklugun
Bir hançer bilenir kalbimde soguk, sivri
Durup durup vurur basima sarhoslugun
Üstüste içilen dopdolu kadehler gibi

Artik ne yapsam bos, uykular gitti gelmez
Vicik vicik bir gecedir elllerimde kalan
Günes dogmayi, karanlik bitmeyi bilmez

Saplanir kalbime bir türlü geçmez zaman
Içerim senden uzak günlerin getirdigi
Yavas yavas öldüren bu zehir sensizligi.





Ümit Yasar Oguzcan