Karanlikta Erimek

Karanlikta Erimek


Surada bir kapi olmali
Senin ölümsüzlügüne açilan
Bir kapi olmali surada
Bulabilsem
Kollarimin bütün gücüyle vuracagim
Er geç sesimi duyuracagim sana
Basimi soguk demirlere dayayip
Adini söyleyecegim mahser gününe kadar
Daglara taslara güzelligini haykiracagim
Ve bütün yaratiklara
Rüzgarin söyledigi bir masal gibi
Seni anlatacagim
Dünyaya ilk gelisimiz degil bu
Yüz binlerce yil önce
Bir de tas devrinde gelmistik
Senin için vahsi hayvanlar vurmustum o zaman
Pars dislerinden bir gerdanlik yapmistim boynuna
Nice magara duvarlarina güzelligini kazimistim
Nasil hatirlamazsin
O zaman da gökyüzü bu kadar mavi
Ormanlar yemyesildi
O zaman da
Yalniz karanliktan korkar
Günesi tanri bilirdik
Bunca yüzyillardir
Inan
Hiçbir sey degismedi yeryüzünde
Belki biz degistik
Sevgilerimizi söyleyemez olduk
Göremez olduk nice güzellikleri
Yalani ögrendik
Utanmayi ögrendik
Inandik sonralari
Bütün yaratiklardan üstün oldugumuza
Büyük zekamiz
Önce kafesi, zinciri, zulmü icat etti
Iyilik güzellik ve dogruluk adina
Hiçbir sey kalmadi inandigimiz
Aradan bin yillar geçip
Atom parçalanincaya kadar
Zaten paramparça olmustu insanligimiz
Böylece bir karanliga düstük
Karanlik bizi baska bir karanliga götürdü
Sarniçlardan, dehlizlerden, girdaplardan geçtik
Sana yaklasmak için
Dallarindan gün isigi geçmeyen ormanlara düstük
Aramizdaki demir kapi belki hiç açilmayacak
Senin isigini görmeden kapanacak gözlerimiz
Karanlik aman vermiyor
Hangi kapiyi aralasak gece
Ne yapsak çaresiz
Kokunu getiren rüzgar da olmasa
Bir manasi kalmayacakti yasamanin
Simdi hiç degilse
Hayaliyle avunmadayiz
Zaman içinde bir baska zamanin
Insan çirpindikça bir batakliga saplaniyor
Yasadikça ölüme
Çaresiz olmak bir sey degil
Çaresizligini kabullenmek zor geliyor insana
Aynaya bakiyorum
Bir beyazlik, bir bosluk
Hani benim yüzüm
Dudaklarim, ellerim hani
Halbuki gözlerim de görüyor
Kör degilim
Fakat sen varsin içimde
Yakan, kör eden bir karanligin var senin
Nefes, nefes yasadigimiz
Avuç, avuç içtigimiz bir karanligin var
Kahrolasi zamanin ortasinda
Büyük bir firin yaniyor besbelli
Alevleri asirlik çinarlar gibi
Büyük bir firin yaniyor
Görüyor musun
Simdi bütün ihtiraslarin sustugu saatteyiz
Elini sürdügün her sey yok olabilir
Her sey eriyebilir su anda
Bu varligin yokluga yaklastigi andir
Zayif ellerin bu anda bütün yaratiklardan güçlü
Bu an iri gözlerinde her sey yüce
Ne insanlar fani
Ne dünya ölümlü
Al beni de erit atesinde gözbebeklerinin
Erit beni
Ruhumu askinin potasinda yak
Kahrolsun bu karanliklar
Bu mesafeler
Bu zaman
Ben seni istiyorum
Ya seninle yasamak
Ya da sende yok olmak

Ümit Yasar Oguzcan