Çok Sevmek

Çok Sevmek


Bizi kandiran o sarkilar, o mavi gece
O sicakligi beyaz ellerin, o ilk bakis
Sebepsizligin sebep oldugu safak vakti
O çok sevmek gecelerde o çaresiz aldanis.
Uzayan saçlar, alyinda avuçlarimizin
Iste o, insanin bir yerde, aska boyun egmesi
Kirilmak, bölünmek, o hep bütünlenmek
O çok sevmek, tenin bir baska tene degmesi.
Yanmak mi o eski çaglarda yanmak
Kül olup savrulmak rüzgara karsi
Ilk kesilmisligi magrur ellerimizin
O çok sevmek, kanimizin o ilk akisi.
Iste pinarlar, testiler, irmaklar, çesmeler
Kanli avuçlarla içmek aski kanmadan
O kiyilarimizdaki denizin ilk coskunlugu
O çok sevmek büyütmek onu hep, orada o zaman
Kazimak ulu agaç gövdelerine adimizi
Yazmak her seyi bir bir kumlarin üstüne
O her iskenceye mahkum olmuslugumuz
O çok sevmek, daha çok sevmek günden güne.
Öyle delicesine, öyle korkunç, öyle çilgin
O çok sevmek o yanardag, o ates, o yangin...







Ümit Yasar Oguzcan