Seslenis

Seslenis


Dag gibi karayagiz birer delikanliydik. Babamiz,
sirtinda yük tasiyarak getirirdi asimizi, ekmegimizi.
Arabalar siril siril isiklariyla caddelerden geçerken
bizler bir mum isiginda bitirdik kitaplarimizi.
Kendimiz gibi yasayan binlerce yoksulun yüregini
yüregimizde yasayarak katildik o büyük kavgaya.
Ecelsiz öldürüldük. Dövüldük, vurulduk, asildik.
Vurulduk ey halkim, unutma bizi...
Yoksullugun bükemedigi bileklerimize çelik kelepçeler
takildi. Iskence hücrelerinde sabahladik kaç kez.
Isteseydik, diplomalarimizi, mor binlikler getiren
birer senet gibi kullanirdik. Mimardik, mühendistik,
doktorduk, avukattik. Yazlik kislik katlarimiz,
arabalarimiz olurdu. Yüregimiz, isçiyle birlikte atti.
Yasamimizin en güzel yillarini birer taze çiçek gibi
verdik topluma. Bizleri yok etmek istediler hep.
Öldürüldük ey halkim, unutma bizi...
Fidan gibi genç kizlardik. Hayat, sakirdayan bir
selale gibi akardi gözbebeklerimizden. Yirmi yasinda,
yirmi bir yasinda, yirmi iki yasinda, iskencecilerin
acimasiz ellerine terk edildik. Direndik küçücük
yüregimizle, direndik genç kizlik gururumuzla.
Tükürülesi suratlarina karsi bahar çiçekleri gibi,
taptaze inançlarimizi firlattik bos birer eldiven
gibi. Utanmadilar insanliklarindan, utanmadilar
erkekliklerinden.
Hücrelere atildik ey halkim, unutma bizi...
Ölümcül hastaydik. Bagirsaklarimiz dügümlenmisti.
Hipokrat yemini etmis doktor kimlikli iskencecilerin
elinde öldürüldük acinmaksizin. Gelinliklerimizin
ütüsü bozulmamisti daha. Cezaevlerine kilitlenmis
kocalarimizin taptaze duygularina, birer mezar tasi
gibi savrulduk. Vicdan sustu. Hukuk sustu. Insanlik
sustu.
Göz göre göre öldürüldük ey halkim, unutma bizi...
Kanserdik. Ölüm, her gün bir sinsi yilan gibi
dolasiyordu derilerimizde. Uydurma davalarla
kapattilar hücrelere. Hastaydik. Yurtdisina gitseydik
kurtulurduk belki. Bir buçuk yasimizdaki kizlarimizi
öksüz birakmazdik. Önce, kolumuzu, omuz basindan
keserek, yurtseverlik borcumuzun diyeti olarak
firlattik attik önlerine. Sonra da, otuz iki yasinda
birakip gittik bu dünyayi, ecelsiz.
Öldürüldük ey halkim, unutma bizi...
Giresun’daki yoksul köylüler, sizin için öldük.
Ege’deki tütün isçileri, sizin için öldük. Dogu’daki
topraksiz köylüler, sizin için öldük. Istanbul’daki,
Ankara’daki isçiler, sizin için öldük. Adana’da,
paramparça elleriyle ak pamuk toplayan isçiler, sizin
için öldük.
Vurulduk, asildik, öldürüldük ey halkim, unutma
bizi...
Bagimsizlik, Mustafa Kemal’den armagandi bize.
Emperyalizmin ahtapot kollarina teslim edilen
ülkemizin bagimsizligi için kan döktük sokaklara.
Mezar taslarimiza basa basa, devleti yönetenler, gizli
emirlerle baslarimizi ezmek, kanlarimizi emmek
istediler. Amerikan üsleri kaldirilsin, dedik, sokak
ortasinda sorgusuz sualsiz vurdular.
Yirmi iki yaslarindaydik öldürüldügümüzde ey halkim,
unutma bizi...
Yabanci petrol sirketlerine karsi devletimizi
savunduk; komünist dediler. Ülkemiz bagimsiz degil
dedik; kelepçeyle geldiler üstümüze. Kurtulus
Savasi’nda emperyalizme karsi dalgalandirdigimiz
bayragimizi daha da dik tutabilmekti bütün çabamiz.
Bir kez dinlemediler bizi. Bir kez anlamak
istemediler.
Vurulduk ey halkim, unutma bizi...
Henüz çocuklugumuzu bile yasamamistik. Bir kadin eline
degmemisti ellerimiz. Bir sevgiliden mektup bile
almamistik daha. Bir gece sabaha karsi, pranga
vurulmus ellerimiz ve ayaklarimizla çikarildik idam
sehpalarina. Herkes taniktir ki korkmadik. Içimiz
titremedi hiç. Mezar topragi gibi taptaze, mezar tasi
gibi dimdik boynumuzu uzattik yagli kementlere.
Asildik ey halkim, unutma bizi...
Bizi öldürenler, bizi asanlar, bizi sokak ortasinda
vuranlar, agabeyimiz, babamiz yaslarindaydilar. Ya bu
düzenin kirli çarklarina ortak olmuslardi ya da
susmuslardi bütün olup bitenlere. Öfkelerini bir gün
bile, karsisindakilere bagirmamis insanlarin gözleri
önünde, öldürüldük. Hukuk adina, özgürlük adina,
demokrasi adina, Bati uygarligi adina, bizleri, bir
safak vakti ipe çektiler.
Korkmadan öldük ey halkim, unutma bizi...
Bir gün mezarlarimizda güller açacak ey halkim, unutma
bizi...
Bir gün sesimiz hepinizin kulaklarinda yankilanacak ey
halkim, unutma bizi.
Özgürlüge adanmis bir top çiçek gibiyiz simdi, hep
birlikteyiz ey halkim, unutma bizi, unutma bizi,
unutma bizi...

Ugur Mumcu