Vuslat

Vuslat



Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,
Ömrün bütün ikbalini vuslatta duyanlar,
Görmezler ufuklarda, safak söktügü ani...
Gördükleri rü'ya ezeli bahçedir aska;
Her mevsimi bir yaz ve esen rüzgari baska.
Gül solmayi; mehtab, azalip gitmeyi bilmez...
Gök kubbesi her lahza, bütün gözlere mavi...
Zenginler o cennette fakirlerle müsavi;
Sevdalari hülyali havuzlarda serinler,
Sonsuz gibi, bir fiskiye ahengini dinler.

Bir ruh, o derin bahçede bir defa yasarsa
Boynunda O'nun kollari, koynunda O varsa,
Dalmissa O'nun saçlarinin rayihasiyle,
Sevmekteki efsunu duyar her nefesiyle.
Yildizlari, boydan boya dogmus gibi, varlik
Bir mucize halinde o gözlerdendir artik.

Kanmaz, en uzun buseye, öptükçe susuzdur
Zira, susatan zevk, o dudaklardaki tuzdur.
Insan ne yaratmissa yaratmistir o tuzdan...
Bir sir gibidir azçok ilah oldugumuzdan.
Onlar ki bu güller tutusan bahçededirler.
Bir gün nereden hangi tesadüfle gelirler?
Ask, onlari sevkettigi günlerde, kaderden
Rüzgar gibi bir sevk alir, olduklari yerden.
Geldikleri yol, ömrün isiktan yoludur o!
Alemde bir aksam ne semavi kosudur o!
Dört atli o gerdüne, gelirken dolu dizgin,
Sevmis iki ruh ufku görürler daha engin,
Simalari her lahza parildar bu zaferle;
Gök, her tarafindan, donanir mes'alerle!

Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,
Varlikta bütün zevki o cennette duyanlar
Dünyayi unutmus bulunurken o sularda,
-Zalim saat ihmal edilen vakti çalar da-
Bir an uyanirlarsa leziz uykulardan,
Bastanbasa, heryer kesilir kapkara, zindan...
Bir faciadir böyle bir alemde uyanmak...
Günden güne, hicranla bunalmis gibi, yanmak...
Ey tali! Ölümden ne beterdir bu karanlik!
Ey ask! O gönüller sana maloldular artik!
Ey vuslat! O asiklari efsuna ramet!
Ey tatli ve ulvi gece! Yillarca devam et!





Yahya Kemal Beyatli