Susustu Yüzün

Susustu Yüzün


bir ufukta bitiyor yüzün
ve baska bir gökyüzü basliyor
komsu ellerle sarmalaniyorsun
yaniyorsun...

ne kadar övülsen az
avazim çiktigi kadar susuyorum
ismindeki sesli harfleri

mayinli bir gülümsemeyle
senin karasularinda olmak
üstünde ilkbahar bir entari;
sanki
yeniden
eski bir öyküye baslamak...

yüzündeki o billur aksam kahvaltisi
sürgülerken özümü,
ne kadarini sustuk konustuklarimizin?...

Yilmaz Erdogan